பாராளுமன்றத் தேர்தல்-1: கட்சிகளும் காட்சிகளும்

இலங்கை இன்னொரு பாராளுமன்றத் தேர்தலுக்குத் தயாராகிறது. இந்தப் பாராளுமன்றத் தேர்தல் பாரிய கேள்விகளை எழுப்பியுள்ளது. இலங்கையின் தேர்தல் ஜனநாயகத்தின் மையப்புள்ளியாக கடந்த 75 ஆண்டுகளில் பாராளுமன்றத் தேர்தலே இருந்து வந்திருக்கிறது. அவ்வகையில் எதிர்வரும் தேர்தலும் முக்கியமானது. அதேவேளை அனுரகுமார திசாநாயக்க என்ற புதியவர் ஜனாதிபதியாக உள்ள நிலையில் நடைபெறுகின்ற தேர்தலாகவும் இம்முறைத் தேர்தல் உள்ளது. அதேவேளை 2022 பொருளாதார நெருக்கடியையும் அரகலயவையும் தொடர்ந்து மக்கள் பிரதிநிதிகளைத் தெரிவதற்கான தேர்தல் என்ற வகையில் இதன் முக்கியத்துவத்தைக் குறைத்து மதிப்பிடவியலாது. ஐந்து கட்டுரைகளாக விரியவுள்ள இக்கட்டுரைத் தொடர் இலங்கையின் பாராளுமன்றத் தேர்தல் குறித்த, சமூக, பொருளாதார, பண்பாட்டு, அரசியல் பரிமாணங்களை அலச முனைகிறது.

இலங்கையின் கட்சி அரசியல் பாரிய நெருக்கடிகளைச் சந்தித்துள்ள இவ்வேளையில் இத்தேர்தல் நடைபெறவுள்ளது. பாரம்பரிய கட்சிகளின் நலிவும் புதிதாகத் தோற்றம்பெற்று கோலோட்சிய கட்சிகளின் பின்னடைவும் புதிய கட்சிகளின் வரவும் என தேசியக் கட்சிகள், சிறுபான்மைக் கட்சிகள், பிராந்தியக் கட்சிகள் என அனைத்தும் நெருக்கடியில் உள்ளன. இது இலங்கையின் கட்சி அரசியல் புதிய காலகட்டத்திற்குள் நுழைவதைக் கோடு காட்டுகிறது.

சிங்கள தேசியவாத ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியின் 1956 வெற்றியானது, பழமைவாத தாராளவாத சித்தாந்தத்தை முன்வைத்து, சொத்துடைமை வர்க்கங்களின் நலன்களைப் பாதுகாக்க முற்பட்ட ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் பல தசாப்த கால தேர்தல் மேலாதிக்கத்தை திறம்பட முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தது. இரு கட்சி தேர்தல் போட்டியின் ஆரம்ப ஆண்டுகளில், இந்த இரண்டு கட்சிகளும் நாட்டின் பொருளாதாரம் மற்றும் தேசிய பிரச்சினைக்கு முற்றிலும் வேறுபட்ட கொள்கைகளை தெளிவாக வாதிட்டன. ஐ.தே.க ஒரு தாராளவாத சந்தை பொருளாதாரக் கொள்கைக்காகவும், பரந்த அளவில் பேசியதோடு இனரீதியாக உயர்வர்க்கத்தின் பன்மை சமூகத்திற்காகவும் நின்றது. மேற்கத்திய நகர்ப்புற உயரடுக்குகள் மற்றும் இடைநிலை வகுப்புகள்-நிதி, வணிக மற்றும் வர்த்தக வகுப்புகள்-ஐ.தே.க.வின் முக்கிய ஆதரவு தளங்களாகின. மாறாக, ஸ்ரீ.ல.சு.க தெளிவாக ஒடுக்கப்பட்ட மக்களையும், சிங்கள தேசியவாத சக்திகளின் நலன்களையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தி, அதற்கேற்ப தேசியவாத-சோசலிச பொருளாதாரக் கொள்கையை முன்வைத்தது. ஸ்ரீ;.ல.சு.க வெற்றிகரமாக சிங்கள சமூகத்தில் பரந்த சமூக அடுக்குகளை ஒன்றிணைத்தது, அவர்கள் கலாச்சார ரீதியாக பழங்குடியினர், நடுத்தர வர்க்கம், கீழ் நடுத்தர வர்க்கம் அல்லது சமூக அடிப்படையில் வறியவர்கள் மற்றும் காலனித்துவ ஆட்சியின் கீழும் சுதந்திரத்திற்குப் பின்னரும் அரசியல் அதிகாரத்திலிருந்து ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தவர்களை ஒன்றிணைத்தது. 1990களில் இருந்து, ஸ்ரீ.ல.சு.கட்சியும் தாராளமய சந்தைப் பொருளாதாரத்தை ஏற்றுக்கொண்டது. எனவே, தேர்தல் காலப் பேச்சுக்கள் இருந்தபோதிலும், பொருளாதாரக் கொள்கையின் அடிப்படையில்  இவ்விரு கட்சிகளும் பேணப்பட்டு வந்த வேறுபாடு இல்லாமல் போனது.

1950கள் மற்றும் 1960களில் இன மோதல் தொடர்பாக அவர்கள் வெளிப்படுத்திய கருத்தியல் மற்றும் கொள்கை விதிமுறைகளில் தெளிவான வேறுபாடு 1980 களுக்குப் பிறகு மறைந்தது. இது தொடர்பில், தாராளவாத பன்மைத்துவத்திற்கும் (உதாரணமாக, ஜனாதிபதி குமாரதுங்க மற்றும் பிரதமர் விக்கிரமசிங்கவின் ஆட்சியின் போது) மற்றும் பெரும்பான்மை சிங்கள தேசியவாதத்திற்கும் (உதாரணமாக, ஜனாதிபதிகள் ஜெயவர்த்தனவின் காலத்திலும், ராஜபக்சே). பிரத்தியேகமான கருத்தியல் மற்றும் கொள்கை நிலைப்பாடுகளைக் கடைப்பிடிக்காவிட்டாலும், இந்தக் கட்சிகள் மற்றைய பிரதான எதிர்க்கட்சியாகத் தங்களைக் காட்டிக் கொள்வது மட்டுமன்றி, அதற்கேற்ப சிங்கள வாக்காளர்களை துருவப்படுத்தி, அதில் பெரும்பான்மையான வாக்குகளைப் பெறுவதற்கும் இக்கட்சிகள் ஈடுபட்டுள்ளன என்பதுதான் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம்.

இலங்கை அரசியல் கட்சி அமைப்பின் தோற்றம் 1931ம் ஆண்டு காலனித்துவ அரசாங்கத்தால் உள்ளூர் மக்களுக்கு அதிகாரம் மாற்றப்படுவதை எதிர்பார்த்து சர்வஜன வாக்குரிமையை அறிமுகப்படுத்தியதோடு நேரடியாக இணைக்கப்பட்டுள்ளது. 1920களின் பிற்பகுதியில் இருந்து, உயரடுக்குகளும் ஆர்வமுள்ள குழுக்களும் இலங்கையில் அரசியல் கட்சிகளை உருவாக்கி, அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதற்கு அல்லது தற்போதுள்ள அதிகாரத்தை பலப்படுத்துவதற்கு தேர்தல்களில் வெற்றி பெறுவதை முதன்மை நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தன. இந்தப் பின்னணியில்தான் 1946 இல் உருவான ஐ.தே.க 1951 இல் அதிலிருந்து பிரிந்து ஸ்ரீ.ல.சு.கட்சி உதயமாகும் வரை அரசியலில் ஆதிக்கம் செலுத்தியது.

ஸ்ரீ.ல.சு.க தலைமையிலான கூட்டணியின் 1956 வெற்றியானது பல வருடகால ஐ.தே.க மேலாதிக்கத்தின் முடிவைக் குறித்தது மட்டுமன்றி, பல தசாப்தங்களாக நீடிக்கும் இலங்கையில் இரு கட்சி முறைமைக்கான அடித்தளத்தையும் அமைத்தது. சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய இலங்கை அரசாங்கங்கள் பெரும்பாலும் கூட்டணிகளால் உருவாக்கப்பட்டன, மேலும் ஐ.தே.க மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.கு என்ற இரண்டு கட்சி அமைப்பின் கீழ், ஸ்ரீலங்கா பொதுஜன பெரமுன 2020 தேர்தலில் வெற்றி வரை ‘கூட்டணி மையங்களாக” இருந்தன.

நாடு சுதந்திரம் அடைந்ததில் இருந்து, வேறுபாடுகளை விட ஒற்றுமைகள் அதிகம் உள்ள இரண்டு பிரதான கட்சிகளின் ஆட்சியில் நாடு இருந்துள்ளது. இலங்கை பல கட்சி தேர்தல் ஜனநாயக நாடாக இருந்தாலும், ஏழு தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக ஐக்கிய தேசியக் கட்சியும் ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியும் பிரதான கூட்டணி மையங்களாக இருந்து வருகின்றன. கிராமப்புற சிங்கள வாக்காளர்கள் பெரும்பாலும் இவ்விரு கட்சிகளுக்கிடையில் பிரிந்துள்ளனர். நகர்ப்புற மற்றும் அரை நகர்ப்புற சிங்கள வாக்காளர்களில், பெரும்பாலான சிறிய கட்சிகள் இந்த இரண்டு கட்சிகளின் கூட்டணி பங்காளிகளாக தேர்தலில் போட்டியிடுகின்றன. சுவாரஸ்யமாக, இந்த இரு கட்சிகளும் முரண்பட்ட கொள்கை மற்றும் கருத்தியல் நிலைப்பாடுகளை தொடர்ந்து பிரதிநிதித்துவப்படுத்தத் தவறிவிட்டன என்பது மட்டுமல்லாமல், எதிரெதிர் முகாமில் இருந்து கடந்து வந்த நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்களின் கணிசமான எண்ணிக்கையையும் அவர்கள் பெற்றுள்ளனர்.

எவ்வாறாயினும், இலங்கையின் தேர்தல் அரசியலில் ஐ.தே.க மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.க ஆகியவற்றின் மேலாதிக்கம், 2020 பாராளுமன்றத் தேர்தலுடன் முடிவுக்கு வந்தது. சமகி ஜன பலவேகய (ஐக்கிய மக்கள் சக்தி) மற்றும் ஸ்ரீலங்கா பொதுஜன பெரமுன  (இலங்கை பொதுஜன முன்னணி) ஆகியவற்றின் தோற்றம்; ஐ.தே.க மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.க இரண்டையும் கிட்டத்தட்ட இல்லாமலாக்கியது. சுவாரஸ்யமாக, இந்த இரண்டு புதிய கட்சிகளும் முறையே; ஐ.தே.க மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.கட்சியின் கிளைகள் ஆகும், மேலும் அவற்றின் சித்தாந்தம், கொள்கைகள் மற்றும் அவை செயல்படும் விதம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் அவற்றின் பழைய கட்சிகளில் இருந்து குறிப்பிடத்தக்க பிளவுகள் எதுவும் இல்லை. கோட்பாட்டளவில், பிந்தைய கொலனித்துவ அரசியலை மேலாதிக்கமயமாக்கிய இரண்டு புதிய கட்சிகளின் தோற்றம் அரசியல் அமைப்பை மாற்றியிருக்க வேண்டும், ஆனால் சுவாரஸ்யமாக இந்த இரண்டு புதிய கட்சிகளும் இலங்கையில் இருமுனை பல கட்சி அமைப்பை தொடர்ந்து பேணி வந்தன.

இது இலங்கையின் ஜனநாயகம் மற்றும் பிரதிநிதித்துவம், அரசியல் கட்சிகளின் பங்கு, வாக்களிக்கும் திறன் மற்றும் பொதுவாக இலங்கையில் அரச-சமூக உறவுகளின் தன்மை பற்றிய முக்கியமான கேள்விகளை எழுப்புகிறது. பெரும்பாலும் சுதந்திரமான மற்றும் நியாயமான தேர்தல்கள் மூலம் பல தலைவர்களை அமர வைத்து பதவி நீக்கம் செய்ய முடிந்ததால், இலங்கையர்கள் தங்களது பிந்தைய கொலனித்துவ ஜனநாயக நற்சான்றிதழ்கள் குறித்து பெருமைப்படலாம். இருந்தபோதிலும், அரசியல் கட்சிகளின் நியாயத்தன்மையின் அதிகரித்துவரும் அரிப்பு மற்றும் நல்லாட்சி மற்றும் பன்மைத்துவம் ஆகிய மரியாதைக்குரிய கொள்கைகளின் அடிப்படையில் நாட்டின் அரசியல் அமைப்பை மாற்றுவதற்கான தொடர்ச்சியான சவால்கள் சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய இலங்கையில் கட்சி-வாக்காளர் இணைப்பின் தன்மையை ஒரு விமர்சனப் பிரதிபலிப்பைக் கோருகின்றன. எனவே, குடிமக்கள் தங்கள் அரசியல்வாதிகளிடமிருந்து, கட்சிகளிடமிருந்தும், மேலும் அடிப்படையில் ஜனநாயகத்திடமிருந்தும் என்ன எதிர்பார்க்கிறார்கள் என்பதை விசாரிக்க வேண்டியது அவசியம்.

இலங்கையில் இரு கட்சி தேர்தல் முறை தோன்றியதில் இருந்து, சிங்கள வாக்காளர்கள் முக்கியமாக இரண்டு பிரதான கட்சிகளான ஐ.தே.க மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.க. ஆகியவற்றில் ஒன்றிற்கே தொடர்ந்து வாக்களித்து வந்திருக்கிறார்கள் என்பதை வரலாறு நிரூபிக்கிறது. பெரும்பாலான சிங்கள வாக்காளர்களில் 90% க்கும் அதிகமான வாக்காளர்கள் இந்த இரு கட்சிகளுக்கிடையில் பிரிக்கப்பட்டுள்ளனர். பல தசாப்தங்களாக, ஐ.தே.க மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.க.வின் ஆதிக்கத்தால், சிங்கள வாக்காளர்களுக்குள் வேறொரு அரசியல் சக்தி வளர்வதற்கு இடமளிக்கப்படவில்லை. பொதுஜன பெரமுன மற்றும் ஐக்கிய மக்கள் சக்தி ஆகியவை முறையே ஸ்ரீ.ல.சு.க மற்றும் ஐ.தே.க ஆகியவற்றிலிருந்து பிரிக்கப்பட்டதால், மாற்று சக்திகளாக எழுவதற்குப் பதிலாக, அவை இரண்டு பழைய கட்சிகளை மாற்றியதாகக் கருதப்படலாம். 2018 உள்ளூராட்சி சபைத் தேர்தலில், பொதுஜன பெரமுன ஒரு புதிய கட்சியாக இருந்தபோதிலும், மொத்த வாக்குகளில் 40% ஐப் பெற்றது, ஸ்ரீ.ல.சு.கட்சியால் 12% ஐ மட்டுமே அடைய முடிந்தது. பெரும்பாலான சபைகள் தொங்கு சபைகளாக மாறினாலும், தேர்தல் நடைபெற்ற 340 உள்ளூராட்சி மன்றங்களில் 231 இன் அதிகாரங்களை பொதுஜன பெரமுனவால் கைப்பற்ற முடிந்தது.

ஸ்ரீ.ல.சு. கட்சியின் தலைவர் ஆளும் கூட்டணியின் நிறைவேற்று ஜனாதிபதியாக செயற்பட்ட வேளையில் இந்த அவமானகரமான தோல்வியை சந்தித்தது மிகவும் வேடிக்கையானது. எனவே, 2018 உள்ளூராட்சி சபைத் தேர்தல் முடிவுகள், ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியின் பெரும்பான்மையான ஆதரவுத் தளம் தற்காலிகமாகவேனும் கட்சியைக் கைவிட்டதை தெளிவாகச் சுட்டிக்காட்டியது. எவ்வாறாயினும், ஐக்கிய தேசியக் கட்சியும் அதே கதியை அனுபவிக்க அதிக காலம் எடுக்கவில்லை. ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் நீண்டகால நெருக்கடி இறுதியாக 2020 பாராளுமன்றத் தேர்தலுக்கு முன்னதாக வெடித்தது. நாடாளுமன்றத் தேர்தலுக்கு சுமார் மூன்று மாதங்களுக்கு முன்னர் புதிய கூட்டணி அமைக்கப்பட்டு புதிய சின்னத்தில் (தொலைபேசி) போட்டியிட்டாலும், 54 இடங்களைப் பெற்று பாராளுமன்றத்தில் இரண்டாவது பெரிய சக்தியாக உருவெடுத்தது. அதன் 74 ஆண்டுகால வரலாற்றில் முதன்முறையாக ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் பாராளுமன்ற பலம் தேசியப்பட்டியலில் இருந்து ஒதுக்கப்பட்ட ஒரு ஆசனமாக குறைக்கப்பட்டது. பாராளுமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள், ஐ.தே.க.வின் ஆதரவுத் தளம், கட்சியை விட்டு விலகி, ஐக்கிய மக்கள் சக்தி என்ற புதிய அரசியல் கூட்டணியைச் சுற்றி அணி திரண்டுள்ளதை 2020 பாராளுமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள் உறுதி செய்தன.

எனவே, இலங்கையின் அண்மைக்கால தேர்தல்களின் முடிவுகள், பல தசாப்தங்களாக பிரதான நீரோட்டமாகவும் ஆளும் கட்சிகளாகவும் இருந்தாலும், ஆதரவுத் தளங்கள் அனைத்துக் கட்சிகளையும் கைவிட்டுவிடக்கூடும் என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது. ஐக்கிய தேசியக் கட்சியும் ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியும் பல குடும்பங்களில் தலைமுறை தலைமுறையாக வாக்காளர்களின் ‘குடும்பத்தின் கட்சி’ என்று கருதப்பட்டாலும், குடும்பம் சார்ந்த கட்சி விசுவாசம் சில காலமாக குறைந்து வருகிறது. ஐ.தே.க மற்றும் ஸ்ரீ.ல.சு.க ஆகிய இரண்டும் 2018 க்குப் பின் அனுபவித்த அவமானகரமான தோல்வியானது, குடும்ப அடிப்படையிலான கட்சி விசுவாசம் தேர்தல்களில் எண்ணும் அளவுக்கு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக இல்லை என்பதை எடுத்துக்காட்டுகிறது. இரண்டு பிரதான கட்சிகளின் ஆதரவாளர்களும் இவ்வாறான அளவில் வெளியேறுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகளை இலங்கையின் எந்தவொரு அரசியல் கட்சி பகுப்பாய்வும் முன்னறிவித்ததில்லை.

இந்தப் பின்புலத்திலேயே அண்மைய ஜனாதிபதித் தேர்தலையும் அதன் முடிவுகளையும் நோக்க வேண்டியுள்ளது. இதுவரை 5%க்கும் குறைவான வாக்குகளையே தேர்தல்களில் பெற்றிருந்த தேசிய மக்கள் சக்தியின் வேட்பாளர் 42%மான வாக்குகளைப் பெற்று ஜனாதிபதியாகியுள்ளார். இது மிகவும் முக்கியமானது. இலங்கையர்கள் தங்கள் பாரம்பரிய கட்சித் தெரிவுகளுக்கு வெளியேயும் தமது வேட்பாளர்களைத் தேடத் தயாராகிவிட்டார்கள் என்பதை கடந்த தேர்தல் வாக்களிப்பு கோலங்கள் காட்டி நிற்கின்றன. இந்த புதிய சூழல் இலங்கையின் பெரும்பான்மைக் கட்சிகளை மட்டுமன்றி சிறுபான்மைக் கட்சிகளையும் பாதிக்கவல்லன.

கடந்த மூன்றாண்டுகளில் பாராளுமன்றத்தைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் அரசியல் கட்சிகளின் நடத்தை, பொருளாதார நெருக்கடி அதைத் தொடர்ந்த அரசியல் நெருக்கடி என்பவற்றில் அவர்களின் வகிபாகம், அரகலய ஏற்படுத்திய விழிப்புணர்வு, அம்பலத்துக்கு வரும் ரகசியங்கள் போன்றன இலங்கையின் வழமையான அரசியல் கட்சிகளுக்கு மிகுந்த சவாலை ஏற்படுத்தியுள்ளன. இந்தச் சவாலை அனுரகுமாரவின் தேர்தல் வெற்றி இன்னும் சிக்கலாக்கியுள்ளது.

இலங்கையர்கள் மாற்றத்திற்குத் தயாராக இருக்கிறார்கள் என்பது கடந்த பல தசாப்தங்களாக பாராளுமன்றில் அங்கத்துவம் வகித்த நபர்களுக்கும் கட்சிகளுக்கும் வயிற்றில் புளியைக் கரைத்துள்ளது. குறிப்பாக நாட்டின் வடக்குக் கிழக்கிலும் மலையகத்திலும் பாரம்பரிய சிறுபான்மைக் கட்சிகள் பாரிய பின்னடைவைச் சந்திக்கப் போவது உறுதி. அதேவேளை இலங்கையின் இரண்டு பெரிய கட்சிகளாக உருவெடுத்துள்ள ஐக்கிய மக்கள் சக்தியும், பொதுஜன பெரமுனவும் தப்பிப்பிழைத்தல் நெருக்கடியை எதிர்நோக்கியுள்ளன. ஒரு கரையில் ஐக்கிய தேசியக் கட்சி முனகுகிறது. தமிழ்த்தேசியத்தின் வங்குரோத்து நிலை இன்னும் பட்டவர்த்தனமாக வெளிப்படுகிறது. ஜனாதிபதித் தேர்தலில் அனுரகுமார பெற்ற முஸ்லீம் வாக்குகள் ஒரு திருப்புமுனையாகத் தெரிகின்றன. இலங்கை முழுவதிலும் ஆசனங்களை வெல்ல முடியும் என்று தேசிய மக்கள் சக்தி நம்புகிறது. காலமிருக்கிறது. கட்சிகள் மாறலாம், கூட்டுகள் சேரலாம், காட்சிகளும் மாறலாம்.