உலகம்

நம்பிக்கையீனத்துக்கும் எதிர்பார்ப்புக்கும் இடையிலான ஊசலாடத்தில், காலங்கள் நகர்கின்றன. நிகழ்காலத்திலிருந்து எதிர்காலத்துக்கு நகர்வது குறித்த ஓர் உரையாடலைக் கடந்த காலத்தின் மீதான குறுக்குவெட்டுப் பார்வையைத் தவிர்த்து நிகழ்த்திட இயலாது. 

“அவன் பட்டுவேட்டி பற்றிய கனாவில் இருந்தபோது கட்டியிருந்த கோவணம் களவாடப்பட்டது” இது நன்கறியப்பட்ட கவிதை வரி. மனிதகுலத்தின் கதியும் இன்று இப்படித்தான் இருக்கிறது. அடுத்த பத்தாண்டுகளில் எதையெதையோயெல்லாம்

இன்று உலகம் எதிர்நோக்கியுள்ள நெருக்கடி புதிரானது. கண்ணுக்குத் தெரியாத பொது எதிரியோடு போரிடும் யுத்தம் போன்றது. கொரோனா வைரசால் ஏற்பட்டுள்ள சிக்கல்களும் சவால்களும் பல்பரிமாணமுடையவை. எந்த உலக

இன்றைய தவிர்க்கவியலாத பேசுபொருள் கொரோனா வைரஸ். மனிதகுலத்தின் பெரும்பகுதி வாழ்வுக்கும் சாவுக்கும் இடையிலான போராட்டத்தில் தத்தளித்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் இந்த நேரத்திலும் ஒரு கூட்டம் அச்சத்தை விதைத்து

சமாதானம் ஏன் வருகிறது, யாருக்காக வருகிறது என்பது தெரியமுதலே சமாதான உடன்படிக்கைகள் கையொப்பமிடப்படுகின்றன. ஆதில் மக்கள் பங்காளியாவதும் இல்லை, அவர்கள் நலன்கள் பிரதிபலிக்கப்படுவதும் இல்லை. ஒரு யுத்தக்

உலகளாவிய ரீதியில் சிந்தனைகளை மாற்றிய, மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்த அனைத்தும் கலகக்குரல்களே. அச்சமூட்டுவனவாயும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்துவனவாயும் உள்ள குரல்களே காலப்போக்கில் மாபெரும் மாற்றங்களின் அச்சாணியாகி உள்ளன. அவ்வகையில்

ஒரு நோய்த்தொற்று உலகையே திகிலிலும் திக்குமுக்காட்டத்திலும் விட்டிருக்கிறது. அதன் பெயரைக் கேட்டாலே எல்லோரும் பதறுகிறார்கள். சீனர்களைக் கண்டால் தலைதெறிக்க ஓடுகிறார்கள். பரவுமா பரவாதா என்ற வினாவுக்கு பதிலளிக்க

உண்மை வலியது. அதளபாதாளத்தில் ஒளித்து வைத்தாலும் உண்மை ஒருநாள் வந்தே தீரும். உண்மைகள் வெளியாகிறபோது பலவித உணர்வுகளை அது ஏற்படுத்தும். சங்கடம், துரோகம், வேதனை, அதிர்ச்சி போன்றவற்றை